Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Μαγεμένη...


Με το πρώτο το φως της ημέρας
την ασπράδα του ήλιου γυρεύω
με ζαλίζει με παίρνει μαζί του
και κει πάνω ψηλά ταξιδεύω.

Στα πλατιά τ ουρανού μονοπάτια
καθαρά λαμπερά γυαλισμένα,
ταξιδεύω στο πλάι του ήλιου
και τον κόσμο από κει αγναντεύω.

Σ ισιο δρόμο αργά περπατάμε
σταθερά δίχως στάση καμία,
όλα δείχνουν καλά ζυγισμένα
μετρημένα σωστά με σοφία.

Μαγεμένη κοιτάζω το σύμπαν
μα μου λείπει τ ουρανού το γαλάζιο
μες το χάος σπαρμένοι πλανήτες
μοναχοί στη δική τους πορεία.

Μοναχή και η γη μας κινείται
σε τροχιά που ποτέ δεν αλλάζει
μοναχή κι είναι ίδια σαν όλες
κι ας νομίζει με καμιά πως δε μοιάζει